Opvoeding (2)

In 1999 was ik met echtgenote op Texel. Het was het laatste Waddeneiland dat ik nog moest aandoen om mijn persoonlijke rijtje te completeren. Op de andere vier eilanden was ik al geweest. Op twee ervan zelfs erg vaak, maar nu was ik voor het eerst op Texel. In De Cocksdorp. Met C-O-C-K.  En ik vond Texel mooi. Goed, het is welbeschouwd een voortzetting van het vasteland, maar de Slufter is prachtig en de kustlijnen op de eilanden zijn immer een lust voor het doelgerichte toeristenoog. Texel haalt het niet bij Schiermonnikoog, maar Texel heeft iets wat Schiermonnikoog niet heeft, of tenminste in veel mindere mate. Schapen. Op Texel sterft het ervan. Zo'n veertienduizend. En al die schapen moeten worden geschoren, opgevoed en geslacht. In de eerste twee gevallen blijft zo'n schaap leven, in het derde niet. Maar opvoeden, hoe gebeurt dat dan? Wel, in Frankrijk eet men graag schaap en de Fransen hebben bedacht dat als je die beesten dicht bij zee laat grazen, het vlees een zilte toon krijgt. Net als de befaamde Peat in de Islay maltwhiskies. Bij schapen heet dat pré salé. De zee heeft het vlees al gemarineerd in het schaap zelf terwijl het nog leeft. Er hoeft alleen nog een slag peper overheen. Wie nu dacht dat die geprésaleerde dames in Frankrijk aan hun smaak komen, heeft het mis. Want de echte Franse pré salé komt van Texel. Laat ze het maar niet horen in Frankrijk. Het préabbatoir op smaak brengen van het schaap kan worden gezien als een vorm van opvoeding. Lichamelijke opvoeding.
Toen wij er in 1999 waren, er een fietstocht maakten, en wij ons temidden van een deinende wollen deken wisten, kwam er vanaf de andere kant een echtpaar met kind en hond. Het kind zat bij mama voorop de fiets en de hond liep los. Bij het zien van de schapen was het beestje weg. Onder een hek door en achter de schapen aan. De man wist niet wat hij moest doen, de vrouw sprong van haar fiets, gooide hem min of meer bij de man in de handen, riep keihard Kut, en rende achter de hond aan. Maar die was voor de eerstvolgende minuten ongrijpbaar. Een orgie van paniek, door braamstruiken opengereten blote benen, galopperende schapen, een achtervolgende, blaffende hond en een daar weer achteraan rennende schuttingwoorden scanderende dame ontvouwde zich voor ons vakantievierend oog. Tot Vicky bij de lurven werd gegrepen en werd aangelijnd. De schapen waren gered, de man stond verslagen bij de fiets, de vrouw liep vertwijfeld op hem af, onthutst door zijn ongelooflijke passiviteit en het meisje op de fiets zat onbedaarlijk te huilen. Mama zei Kut! brulde ze ontroostbaar. Vijf jaar opvoeding naar de kloten door een rothond. Ik weet, blasfemie is mij niet vreemd. Ik gebruik woorden waarvoor anderen wellicht een alternatief zouden kiezen of die ze in het geheel zouden weglaten, maar geloof me, het is erfelijk. Ik kan er niets aan doen dat ik af en toe wat raars zeg. Ik heb geprobeerd om zoon zo laat mogelijk kennis te laten maken met de woorden die voor mij zo gewoon zijn. Maar ik merk dat die missie binnenkort een vroegtijdige dood zal sterven. Ik gaf mezelf de schuld, ik was niet voorzichtig genoeg geweest. Toen ik deze maand echter zoons vrienden in de auto had vanwege een zwemfeestje, wist ik dat mij geen enkele blaam treft. Zijn klasgenoten gebruikten taal die ik nog niet kende toen ik 16 was en die ik hier zonder rode oortjes niet kan intypen. Allemachtig! Ik houd mijn hart vast als ze zelf 16 zijn. Eigenlijk val ik nog best mee.