Pesten
Kleine Wim werd gepest en niemand wist waarom. Misschien omdat hij niet zo groot was als andere kinderen; wellicht vanwege zijn blauwe ogen. Er waren geen aanknopingspunten. Na school werd hij opgewacht en getreiterd. In school werd hij stiekem geknepen of geduwd. Er werden bedreigingen getweet en verwensingen gefacebookt. Leraren wisten dat er wat was, maar ze konden er geen vinger op leggen. De ouders van Wim hoorden de afschuwelijke verhalen en konden niets doen. Wim bleef langer op school om de leraar te helpen; dacht de leraar. De ware reden was een stuk triester. De leraar zag het niet. Toen Wim vijftien jaar was, fietste hij om de halve bomen van de spoorwegovergang heen en liet zichzelf uiteenrijten door de intercity Groningen-Utrecht. De school dompelde zich in diepe rouw, de pesters huilden, de ouders waren voor hun leven getekend en de leraren vroegen zich af waarom ze niets hadden gemerkt. De directeur sprak de toegesnelde media toe en zei dat een externe commissie de