U

Soms komt u er niet uit. U ziet het woord geschreven staan, maar u heeft geen idee hoe het klinkt, hoe u het moet uitspreken. Althans op het eerste gezicht. Nadere studie brengt dikwijls de oplossing. Zo bedacht mijn grote vriend Herman Brusselmans een alternatief voor het woord oprotten dat zelfs een editie van de Van Dale heeft gehaald. Zandzeepsodemineraalwatersteenstralen. Aanvankelijk tast u volstrekt in het duister maar na een minuut kunt u het uitspreken. En dat doet u vervolgens een paar keer want u vindt het leuk. Weer wat geleerd. Of Splanchnocranium (aangezichtsschedel), eerst even kijken, dan pas uitspreken. U komt er wel uit, het duurt alleen even wat langer. Consciëntieus is er ook zo een, maar die is inmiddels zo bekend vanwege de diverse dictees dat de uitspraak ervan bekend mag worden verondersteld.

De lengte van de woorden en de manier waarop letters elkaar opvolgen zijn er dikwijls de oorzaak van dat woorden moeilijk zijn uit te spreken. Helaas heeft onze moderne dwang tot vluchtige en inhoudsloze contacten gezorgd voor een droevige uitzondering: U. Het kortste woordje in onze taal, dat technisch perfect is uit te spreken en qua inhoud niets te raden over laat. Het woordje dat het verschil maakt tussen ongepast en voorkomend is in staat van ontbinding. De moderne mens krijgt het simpelweg de strot niet meer uit en eigenlijk is dat een vreemde constatering. Elke keer als ik op het nieuws het resultaat aanschouw van agressie en geweld in Nederland, verschijnen er jonge mensen die via het journaille laten weten dat er geen respect meer is. Tja, waar begint respect? Ben ik de enige die die vraag stelt? Het begint in ieder geval niet bij Maria Montessori en Rudolf Steiner, zo is mijn stellige overtuiging. Niet op scholen waar de meester Jan heet en de directeur Ellie. Laten we eens beginnen om elkaar daar waar het gepast is weer U te noemen. Op het moment dat dat werd losgelaten en de kinderen de vinger kregen en de hand namen, ging het mis. Er zijn namelijk kinderen die een dergelijke vrijheid anders interpreteren dan wij willen en zonder dat we het in de gaten hebben steeds een stapje verder gaan. Steeds een stukje terrein winnen tot ze niet meer teruggehaald kunnen worden. Het verbod op de corrigerende tik is door ouders en onderwijs vertaald in een verbod op correctie. Waarschijnlijk weet niemand in Nederland de achternaam van Mees Kees. Het is volstrekt geaccepteerd. Maar niet door mij. Ik vind dat iedereen moet worden geleerd dat er een moment bestaat waarop Je U wordt. Conservatief wellicht, maar het houdt de verhoudingen helder en het is de kiem van het respect dat mensen momenteel zo missen.

Terug naar Ruben