Piep

In de jaren ‘70, ‘80 en ‘90 was gehoorbeschadiging geen onderwerp van belang. De piep in je oren na een concert ging wel weer weg en rockmuziek onder de 110 dBA was het niet waard om een paar tientjes voor uit te geven. Dan kon je net zo goed een LP opzetten. Koptelefoons werden tot het uiterste gedreven en de speakers kregen geen kans te verstoffen, er was simpelweg geen gevaar. En dus stelde ik onbevangen en zonder besef van enig risico mijn oren vanaf eind jaren ‘70 bloot aan te hard geluid. Concerten van Satriani, Toto en TC Matic zijn voorbeelden van absurd volume. Ik stond vooraan, de broek resoneerde mee op de bas en bij elke stoot van de basdrum stierf mijn gehoor een beetje. Er was geen angst, de piep in de oren nadien verdween wel weer en ik hoorde jaren lang alles nog prima. Tot dat ineens niet meer zo was. Op een slechte dag, misschien vijftien jaar geleden, bleef de piep. En hij is er nog. Denk ik. Ik hoor het niet meer omdat er daarna nog een heleboel andere piepjes in een dissonant akkoordenschema aan zijn toegevoegd. Vanaf die dag leef ik met een ruis waarvan ik zeker weet dat die er altijd zal zijn. Ik ervaar het als vervelend en als het niet verergert is ermee te leven, maar anderen worden er gek van. Was er een paar weken geleden niet iemand in het nieuws die zich had gemeld bij de levenseindekliniek vanwege haar ondraaglijke lijden als gevolg van geluiden die ze constant hoorde? Zo erg kan het dus worden.

Gisteren kwam er tijdens RTL Late Night, kort, een item over gehoorverlies voorbij. De Wereldgezondheidsorganisatie had een rapport uitgebracht waarin het probleem van gehoorverlies in welvarende landen, onder meer door harde muziek, werd besproken. Naar schatting een miljard jonge mensen lopen het risico op gehoorverlies en daarom worden oordopjes aanbevolen. Aan tafel zat de Erben Wennemars van de electronische muziek, Ronald Molendijk. Een wild om zich heen gesticulerende plaatjes- en praatjesmaker wiens mening is ontdaan van enige basis maar die hij desondanks overal verkondigt. Ronald dacht er het volgende over: citaat[Het (red: rapport) is echt bullshit, het is een groot eng ding dat er hangt omdat ze willen dat het zo is. Ik ken heel veel popmuzikanten die er geen last van hebben]einde citaat. Bovendien wilde Ronald zelf uitmaken of hij doodging met een perfect gehoor of niet. De speakers konden aan het eind weer harder. Dat laatste begreep ik niet helemaal, maar ik denk dat hij daarmee bedoelde dat als de oren het begeven, de muziek lekker nog wat harder gezet kan worden. Ik wist niet wat ik hoorde door mijn hinderlijke ruisakkoordje heen. Natuurlijk kan ik Ronald wijzen op de verantwoordelijkheid die hij als bekende Nederlander zou moeten voelen voor de jeugd waarmee hij als DJ te maken heeft maar dat doe ik niet. Hij begrijpt het toch niet. Wel wens ik hem met ingang van morgen een eeuwige piep in zijn oren zodat hij het in het vervolg wel laat om zijn zieke meningen voor de nationale TV uit te dragen. En de gastheer? Umberto Tan die vreselijk moest lachen om de uitgesprokenheid van Ronald? Nou, misschien. Een heel klein piepje.

Terug naar Ruben