Condoom

Vroeger, op verjaardagsfeestjes, of waarschijnlijk een dag ervoor, bliezen we balonnen op. Dat deden we omdat we dat leuk vonden, en dat was het natuurlijk ook. Witte, zuurstofloze koppies hadden we; de longen snakten naar adem. Tweehonderd balonnen oraal leven inblazen met lucht, spuug en restanten koekjes die je daarnet bij de thee van moeder had gekregen. En dat laatste maakte het stukprikken van de balonnen aanzienlijk leuker dan het opblazen. Moeder stofzuigde wel weer. Op een gegeven niet-aanwijsbaar moment in het jonge leven, was het balonnen blazen uit. We waren er te oud voor geworden, er moest wat anders, spannenders, worden gezocht, en dus maakte ik jaren later kennis met het fenomeen van het condooms opblazen. Ik geloof niet dat ik het ooit heb geprobeerd, maar het leek me een enorme klus. Die dingen waren zo taai als rubber, aan de buitenkant zo glad als snot, en als je pech had aan de binnenkant ook. En juist dan ook, scheen het heel leuk zijn om de boel stuk te prikken. Stofzuigen hielp dan overigens niet. Maar goed, ook het opblazen van condooms raakte uit en dus gingen we weer op zoek naar nog spannender zaken. Voor mij is het al snel spannend genoeg (lees mijn column Raft), maar voor anderen kan het niet gek genoeg. Zo las ik deze week op internet dat er in Duitsland een serieuze ontwikkeling is ingezet in het opblazen der dingen. Het opblazen van condooms was geen lol meer aan, en wat is dan een logisch vervolg? De automaat waar die dingen inzitten. De Duitser in kwestie had een explosief in een condoomautomaat gestopt, bij de explosie was er echter een stuk afgeschoten dat hem dodelijk had verwond. 

Eén van de functies van condooms is het verhinderen van leven. Nou, missie geslaagd zou ik zeggen. Maar waarom wil je in godsnaam een condoomautomaat opblazen? Niet om jezelf van het leven te beroven, denk ik. En het object op zich is niet hetzelfde als een bushokje of een reclamezuil. Het gevoel is anders. Iedereen kan een bushokje opblazen, maar een condoomautomaat is een stuk lastiger. Dat heeft de Duitser in kwestie wel bewezen. Nee, achter het opblazen van een condoomautomaat moet een gedachte zitten. Een visie. Wellicht dat de man handelde in opdracht van het Vaticaan. Dat hij de bedoelde preservatieven moest vernietigen met de uiteindelijke ambitie om de grote katholieke gezinnen in Duitsland in ere te herstellen. Maar misschien gierden de hormonen hem ook wel door het lijf en had hij de condooms gewoon nodig. In dat geval vraag ik me wel af hoe verstandig het is om een rubbertje te gebruiken dat van een ontplofte machine is betrokken.

Het zou ook nog een statement van de Duitse homoscene kunnen zijn geweest: we offeren een paar condooms op om aan te geven dat ze onmisbaar zijn. Of: we kunnen wel zonder. 
Niettemin is de gedachte achter de daad onduidelijk en de dader kan het allemaal niet meer toelichten. Die had bij het afsteken van de explosieven zijn hoofd er niet bij. Of liever gezegd: hij had zijn hoofd er te dicht bij. Dus waarom blaast een Duitser een condoomautomaat op? Het is een prangende vraag, maar we zullen het antwoord nooit weten. 

Terug naar Ruben

Reacties

Populaire posts van deze blog

Geacht schoelje

Val

Bladblazer