Herkenning

Echtgenote heeft een nieuwe telefoon, en als je cheese roept, neemt hij een foto. Het gekke is, dat hij dat ook doet als je whisky roept. Nu kan ik cheese nog linken aan het nemen van een foto, maar whisky niet. Als ik whisky roep, dan is het meestal vrijdagmiddag, vijf uur en heb ik zin in een goed glas malt. Maar mijn telefoon doet, in tegenstelling tot die van echtgenote, niks. Het is daarom goed dat mijn vrouw geen whiskyproeverijen frequenteert en ik mijn eigen whisky koop, want anders zou de capaciteit van de geheugenkaart van haar telefoon volledig opgaan aan foto’s van de binnenkant van de broekzak. Toch kan mijn generatie, die van de vijftigers, dergelijke gadgets erg waarderen. We hebben het jaren zonder gedaan, maar we begrijpen het nog wel. Ben je jonger, dan is alles normaal, en ben je ouder dan begrijp je er niets van. Een tijdje geleden zat ik met een paar collega’s in een Chinees restaurant de meest recente technische ontwikkelingen te analyseren. Eén van hen toonde ons de mogelijkheid om een naam uit de contactenlijst te roepen, en de telefoon belde de genoemde persoon daarna automatisch op. We hadden veel plezier en lachten luid, en daarom was het goed voor de andere gasten dat het eten werd gebracht. De mens is namelijk vaak een stuk stiller als hij eet. Toen de schalen leeg waren, liet een van mijn tafelgenoten een onbehoorlijk harde boer. Even was het helemaal stil. Toen pakte mijn andere collega de telefoon, keek er op en zei: ‘Kijk, hij belt je schoonmoeder.’

Reacties

Populaire posts van deze blog

Geacht schoelje

Val

Bladblazer