Relikwie
Voorwerp dat, als afkomstig van een zeer bemind of vereerd persoon, voor de bezitter zeer kostbaar is, door hem als een heiligdom beschouwd wordt (Van Dale, dertiende uitgave, 1999). Lat. reliquiae, overblijfselen, stoffelijk overschot, ook kliekje, uitwerpselen (Van Dale Etymologisch Woordenboek). Relikwieën, kortom, zijn vingerkootjes van moeder Theresa; de lijkwade van Jezus en een restje boerenkool stamppot. Dus. Dat laatste weet ik nu ook pas vijf minuten. Waarom hechten mensen zo'n belang aan de oude meuk van anderen terwijl vaak niet eens zeker is of het heeft toebehoord aan degene aan wie het is toegeschreven? Ooit kocht ik na afloop van een fraai concert van Harry Sacksioni een CD van de man. Bij het afrekenen werd meegedeeld dat de heer Sacksioni, zodra hij een ander overhemdje had aangetrokken, de gekochte CD's zou signeren. Dat zijn nu precies de momenten dat ik me uit de voeten maak. Een getekende CD, wat een onzin. Anderen tonen het ding als heiligdom op de schoorsteenmantel. Ik moet die rommel niet.
Gisteren was ik met zoon in de Oosterpoort in Groningen. Level 42 speelde, en ik heb zelden zo'n kracht van het podium af horen (en zien en voelen) komen. Wat een WereldGig. Voor zoon is de lat meteen hoog gelegd, want het was zijn eerste echte popconcert. Kom daar maar eens overheen. De grootste violisten moeten eens in hun leven de 24 caprices van Paganini aanpakken om hun topklasse te bewijzen. Voor (funk)bassisten wordt de standaard op dezelfde manier bepaald door Mark King, de bassist om wie Level 42 is geformeerd. Mark behamert met zijn duim de bassnaren en doet dat zo vaardig dat de waarneming van de oren en de ogen niet overeenkomen. Daarbij komt dat je hele leven op de bassnaren beuken je niet in de koude kleren gaat zitten. Mark heeft daarom zijn rechter duim beschermd met een soort closetrolletje, gerold van tape. Gedurende de jaren heeft hij de bijnaam Thunderthumb (donderduim) gekregen. Mark is na 30 jaar nog steeds pure topklasse, evenals de andere Level 42-muzikanten. Zoon stond voor het podium, temidden van nog twee kinderen. Twee vaders achter hen die de kids een muzikale opvoeding wilden geven.
Toen de band de laatste We Want More had gehonoreerd en de laatste groet had gebracht, kwam Mark naar het publiek toe, schoof het beschermende closetrolletje van zijn duim en gaf het aan ... Zoon! En alsof dat nog niet genoeg was, nam de drummer drie van zijn gebruikte stokjes van de bassdrum en gaf de drie kinderen ieder een. In een andere column vond ik het nog geweldig dat ik naast Jan Akkerman stond te pissen. Nu is mijn eigen zoon in het bezit van een duimbeschermer van niemand minder dan Mark King. Ik ben vanochtend even op mijn knieën gegaan. Werkelijk. Nog blijer ben ik ermee dan zoon het is. Wellicht omdat ik Level 42 al dertig jaar ken en omdat ik de invloed van Mark King als bassist op de hedendaagse funkmuziek wat beter begrijp. En dan ineens, op een onverwacht moment, besef je het belang van een relikwie. Zelfs ik, zelfs Ruben Korfmaker, die niets van die troep wilde weten. Trots als een pauw ben ik ermee.
Gisteren was ik met zoon in de Oosterpoort in Groningen. Level 42 speelde, en ik heb zelden zo'n kracht van het podium af horen (en zien en voelen) komen. Wat een WereldGig. Voor zoon is de lat meteen hoog gelegd, want het was zijn eerste echte popconcert. Kom daar maar eens overheen. De grootste violisten moeten eens in hun leven de 24 caprices van Paganini aanpakken om hun topklasse te bewijzen. Voor (funk)bassisten wordt de standaard op dezelfde manier bepaald door Mark King, de bassist om wie Level 42 is geformeerd. Mark behamert met zijn duim de bassnaren en doet dat zo vaardig dat de waarneming van de oren en de ogen niet overeenkomen. Daarbij komt dat je hele leven op de bassnaren beuken je niet in de koude kleren gaat zitten. Mark heeft daarom zijn rechter duim beschermd met een soort closetrolletje, gerold van tape. Gedurende de jaren heeft hij de bijnaam Thunderthumb (donderduim) gekregen. Mark is na 30 jaar nog steeds pure topklasse, evenals de andere Level 42-muzikanten. Zoon stond voor het podium, temidden van nog twee kinderen. Twee vaders achter hen die de kids een muzikale opvoeding wilden geven.
Toen de band de laatste We Want More had gehonoreerd en de laatste groet had gebracht, kwam Mark naar het publiek toe, schoof het beschermende closetrolletje van zijn duim en gaf het aan ... Zoon! En alsof dat nog niet genoeg was, nam de drummer drie van zijn gebruikte stokjes van de bassdrum en gaf de drie kinderen ieder een. In een andere column vond ik het nog geweldig dat ik naast Jan Akkerman stond te pissen. Nu is mijn eigen zoon in het bezit van een duimbeschermer van niemand minder dan Mark King. Ik ben vanochtend even op mijn knieën gegaan. Werkelijk. Nog blijer ben ik ermee dan zoon het is. Wellicht omdat ik Level 42 al dertig jaar ken en omdat ik de invloed van Mark King als bassist op de hedendaagse funkmuziek wat beter begrijp. En dan ineens, op een onverwacht moment, besef je het belang van een relikwie. Zelfs ik, zelfs Ruben Korfmaker, die niets van die troep wilde weten. Trots als een pauw ben ik ermee.
Reacties
Een reactie posten